OVER 40 DAGEN ZONDER TWIJFEL

40 dagen zonder twijfel. Ok, dat klinkt raar. Is het niet goed om bij dingen stil te staan? En maak je door twijfel niet net betere keuzes? Jawel. Zeker en vast.

MAAR NIET ALS JE ZOVEEL TWIJFELT ALS WIJ. ECHT NIET DAN.

Het is allemaal de schuld van onze ouders.

We moeten het zeggen zoals het is: onze ouders hebben ons een beetje kapotgemaakt. Pas op, ze hebben het gedaan met de beste bedoelingen. Maar enfin, het eindresultaat is toch maar dat we lichtjes kapot zijn.
En met wij bedoelen we niet alleen ‘wij met twee’, misschien ben jij er ook wel bij.
Onze ouders hebben elke dag tegen ons gezegd hoe prachtig en getalenteerd we wel niet zijn. Hoe we alles konden worden wat we wilden. Hoe we de wereld mochten veroveren. Alles mochten wij worden. Geen brug was te ver voor ons, geen plafond te hoog. Sara wilde Bavo Claes worden: en dat mocht!

Het resultaat: TWIJFEL.
Twijfel. Twijfel. Twijfel.

Als je werkelijk alles mag doen, wat is er dan ooit goed genoeg?
Wie willen we eigenlijk worden? En wat willen we eigenlijk zijn?
Shit, waar dromen wij eigenlijk van?

Wij zijn een generatie twijfelaars geworden (nu ja, we willen niet voor jullie spreken: we zijn tenminste een duo twijfelaars geworden).
Een generatie van ALLES mogen en daardoor NIKS kunnen beslissen.
Wij twijfelen over grote dingen. Hebben we de juiste keuzes gemaakt? Wat willen we doen met ons leven? Willen we 4/5de werken of 5/5de. En willen we nu eigenlijk een baby of helemaal niet? Maar we twijfelen ook over de kleinste dingen.  Wij twijfelen over fucking wortel versus zoete aardappel, over een grijze of witte trui, over onze wekker zetten om 7.15 of 7.20 u., over een bruin broodje of een wit (dat vragen ze in de bakker AL-TIJD), gesneden of niet? En is brood eigenlijk wel gezond?

En dat is vermoeiend.
We willen niet elke dag aan ons bestaan twijfelen en over de keuze tussen een witte of bruine pistolet. Want het ding is: die twijfel pakt volgens ons hersenruimte af. Prachtige en nuttige hersenruimte die we zouden kunnen gebruiken om – we zeggen maar iets – te  leven, te genieten, om echte stappen te zetten in het leven.
Wat zou er gebeuren als we die hersenruimte wel zouden hebben? Misschien blijken wij wel genieën te zijn. Misschien worden we wel helemaal iemand anders? Misschien worden wij rare beslissingsmonsters die nooit meer stil kunnen staan bij iets (hopelijk niet)? Misschien komen we uit op die magische plek (je kent ze wel, die plek waar de mensen zitten die met zo’n tevreden glimlach op hun gezicht door het leven gaan, die gasten). De plek van geluk, voldoening en jawel, levensvreugde.

Dus daarom: we proberen het. 40 dagen zonder twijfel.